Jannis' Live Top 5

🇬🇧 Most of Gigit’s updates and blogs are in Dutch. The app is in English though, so feel free to use it :)

Wat waren de beste concerten die jij ooit zag? Deze week deelt Jannis van den Heuvel, geestelijk co-ouder van Gigit, zijn top 5.

Tijdens het maken van dit lijstje komen er nog ontzettend veel gave optredens bij me naar boven. Noel Gallagher in Paradiso, Vampire Weekend in Paradiso, The Rolling Stones op Pinkpop, Yeasayer in De Melkweg, Temples in Bitterzoet, Moderat op Down the Rabbit Hole, The War on Drugs op Pukkelpop, Gogol Bordello in 013, D’Angelo in Tivoli, Villagers in Tivoli, James Blake op Best Kept Secret, Stornoway in Bitterzoet, Paolo Nutini in Tivoli, Moses Sumney op Down The Rabbit Hole, Soulwax op Down the Rabbit Hole, John Mayer op Pinkpop… Ow ja, niet te vergeten: David Byrne op Down the Rabbit Hole. Wát een show.

Was er toch maar een app waarmee ik al mijn bezochte optredens kan bijhouden…

Enfin. De vijf optredens die mij het meest zijn bijgebleven:

5. Mumford & Sons, Tivoli Oudegracht 2012

Een bandje uit London welke pop combineert met dampende folk. Nét hun eerste album genaamd ‘Sigh No More’ uitgebracht. Het album wordt redelijk opgepikt in Nederland en even later wordt Little Lion Man een regelrechte hit. De rest is geschiedenis: Mumford & Sons verovert de wereld en is tegenwoordig een festivalact die zijn handen niet meer omdraait om tig-duizend bezoekers te entertainen.

In aanloop naar het optreden komen we de heren tegen in hetzelfde restaurant als waar wij eten. Ze zitten er relaxed bij, wij zitten er relaxed bij. Maar niks is relaxed tijdens hun show in het intieme Tivoli. Een contrabas en een banjo vangen de aandacht, Marcus Mumford ramt alle energie die hij heeft in een set waarbij Sigh No More nagenoeg integraal wordt gespeeld. Een fenomenale avond. Ook nog leuk om te melden: op een of andere afterparty kwamen we de vier bandleden daarna wederom tegen.

Soms heb ik er spijt van dat ik weiger om mensen lastig te vallen om op de foto te gaan…

4. The Tallest Man on Earth, Tivoli Oudegracht 2010

Een maniakale Zweedse gek die luistert naar de naam Kristian Matson met meer dan één gitaar, vaak akoestisch, soms elektrisch. Het optreden is een onderdeel van het fijne festival Le Guess Who in Utrecht. Een tenger persoon die meer dan eens wordt vergeleken met Bob Dylan, maar die vergelijking schiet op meerdere vlakken tekort. Tot 2010 heeft hij een redelijk beperkt maar hoogstaand repertoire, welke hij bijna letterlijk adembenemend weet te vertolken op het podium. Hij hoeft zijn gitaar maar aan te slaan en zijn onderhand welbekende, meeslepende raspstem op te zetten en de gehele zaal zwijgt sereen. Twee uur lang worden we meegevoerd en rondgeleid in de wondere wereld van de kleine man. Absoluut hoogtepunt deze avond: Thrown Right At Me, uitgevoerd in duet met zijn vriendin/vrouw. Tweede hoogtepunt: de uitvoering van Graceland van Paul Simon.

3. Arcade Fire, Best Kept Secret 2018

Zie de nummer 1 van eerwaarde Geert, a.k.a. GG, a.k.a. Gregosaurus. Kompaan en partner in crime op vele festivals.

2. The National, Best Kept Secret 2018

Toegegeven: ik ben een sucker voor The National en heb ze vaker gezien dan ik vingers op mijn handen heb. Maar deze avond was gaver dan alle anderen. Waarom? Misschien omdat ze openden voor een muisstil veld met ‘Nobody Else Will Be There’. Misschien omdat ze volledig akoestisch (!) afsloten met Vanderly Crybaby Geeks. Misschien omdat de zon exact tijdens hun set onderging. Misschien omdat de band door de jaren heen alleen maar beter wordt. Ik weet het eigenlijk niet precies, maar alles leek te kloppen deze avond.

1. Prince, Sziget 2011

Een no-brainer voor mij. Ingewijden van Sziget Festival weten dat het festival vijf dagen duurt. Vijf dagen feesten, beesten, uit je plaat gaan en al wat god verboden heeft maar wat het leven leuk maakt. Maar op Sziget 2011 plakten ze er vrolijk nog een dag aan: Prince besluit om op te treden op ‘dag 0’. (Overigens begon Sziget dat jaar met dag -1 met een of andere Hongaarse superact, maar dat terzijde).

Anyway. In die periode was ik een tikkie recalcitrant en maakte ik er een sport van om backstage te komen en podia te beklimmen. Iets wat me op dag -1 lukte en wat ik op dag 0 bij de legendarische Prince zou herhalen. Het podium was een grote ‘T’, met een catwalk in het midden. Aan één van de uiteindes van de ‘T’ heb ik genoten van de gaafste performance die ik ooit heb mogen aanschouwen. Ik zag hoe Prince 50.000 gegadigden in extase bracht met sexy funk, dampende soul en soepele pop. Hij speelde een show van 1,5 uur, gaf een toegift, ging weer weg, gaf nog een toegift, ging weer weg en gaf nóg een toegift. Hij sprak de legendarische woorden ‘You know how many hits I got?!’ om vervolgens een medley van eigen hits te spelen. Aan het einde deed hij een oproep aan een handjevol fans om het podium te beklimmen en met hem te dansen. Ik greep mijn kans, rende naar het midden van de ‘T’ en heb samen met Prince gedanst. Ik was nooit een echte fan van Prince, maar hij greep me. Figuurlijk, gelukkig.

Toen Eric Clapton ooit werd gevraagd hoe het voelde om de beste gitaarspeler aller tijden te zijn, antwoordde hij: ‘Don’t know. Ask Prince’. ‘Nough said.