Live Top 5 van... Paul van de Kant - Studio Moan

🇬🇧 Most of Gigit’s updates and blogs are in Dutch. The app is in English though, so feel free to use it :)

Wat is er mooier dan als muziekliefhebbende designers aan de slag te kunnen gaan met het design van een muziek-app? Niks toch? Paul van de Kant en Peter Stekelenburg van Studio Moan beten zich vast in het design van Gigit. Het logo, de huisstijl, de app, de video's, de social media uitingen, knakworstblikken, allessss... En wat een lekker resultaat, toch?!

Deze week deelt Paul zijn top 5 van de beste concerten die hij ooit bijwoonde. Heb jij je Top 5 al aan je Gigit live archief toegevoegd?

Mijn meest memorabele, bijzondere, gave concerten te reduceren tot een simpel kwintetje is een bijna onmogelijke taak. Want als ik iets graag doe, dan is het wel naar concerten gaan. Na mijn eerste rockshow op 13-jarige leeftijd (Linkin Park in de HMH) kreeg ik de smaak te pakken, en ben ik sindsdien bijna wekelijks te vinden in een van de vele poppodia die ons land rijk is. Gelukkig woon ik in het hartje van ditzelfde land dus van Groningen tot Rotterdam en van Amsterdam tot Nijmegen zijn prima te bereiken. Alles om dat ene bandje of die ene artiest live aan het werk te zien.

Maar er is één moment in het jaar dat ik wat minder heen en weer hoef te treinen. Die ene periode dat menig grasveld in Nederland verandert in een Walhalla van bier, modder, houtsnippers, vies lekker eten en muziek: de festivalzomer! In plaats van het hele jaar van hot naar her te reizen, staan al je favoriete artiesten in één weekend pal voor je kleine koepeltent. Dus om het kiezen van mijn top 5 iets behapbaarder te maken, bij deze een selectie van mijn vijf beste festivaloptredens:

5. St. Paul and the Broken Bones, Pinkpop 2016

Raar maar waar: St. Paul wint het van Sir Paul, die dezelfde dag het festival afsluit. McCartney was overigens ook fenomenaal, maar St. Paul's retro-soul van het zuiverste soort kwam voor mij net zo hard uit de lucht vallen als de regen dat weekend.

Zanger Paul Janeway is niet bepaald het archetype van een sexy soulzanger. Je verwacht niet dat deze man, die eruit ziet als een filiaalmanager van de Albert Heijn - inclusief kekke gympen, zo’n gouden soulstrot kan hebben. Tel daarbij de Broken Bones op, een band van wereldklasse, en je begrijpt dat dit een must see live act is. In een tijd van autotune, overgeproduceerde zanglijntjes, is het superchill om een band als St. Paul en de Broken Bones op een festival tegen te komen.

4. Death Cab for Cutie, Best Kept Secret 2015

Death Cab for Cutie was na het album Narrow Stairs uit 2008 even helemaal van mijn radar verdwenen. Toch was het onder andere die naam op de Best Kept Secret-poster die mij een kaartje deed kopen. Soms is het verschil tussen hoe een band klinkt op de plaat en live enorm. En soms ontmoet je een band die helemaal anders wordt als deze op een podium staat. En man… dat laatste geldt ook voor Death Cab for Cutie. Je zou hun albums zeker niet kenmerken als dansplaten, maar de constante punky drumsnelheid die door alle tracks tikte zorgde het hele optreden voor super veel energie.

Drie nummers in en frontman Ben Gibbard vroeg de menigte beleefd om tijdens het volgende lied te gaan dansen. Hij hoefde zich niet druk te maken. De bezoekers van Best Kept Secret pakten de ruimte op de dansvloer en bleven daar voor de rest van de show. De hele tent voelde electrified!

En het publiek gaf ook wat terug: het gedans mondde uit in een mooi meezingmoment bij ‘Soul Meets Body’ en een groots applaus bij het ingetogen ‘I Will Follow You Into the Dark’. Maar ook de nieuwe tracks van hun toentertijd net verschene plaat Kitsugi klonken live als een lekker Zwitsers klokje! Na afsluiter ‘Transatlantism’ klonk de laatste regel van het nummer nog lang over het festivalterrein.

3. Idles, Down the Rabbit Hole 2018

De tweede dag van het zonovergoten DTRH 2018 werd wat mij betreft gewonnen door Idles! Prachtig pakkende protestpunk tegen alles wat kut is in Europa. Idles foetert op xenofobie, homofobie, kapitalisme en racisme met gierende gitaren, duizelingwekkende drums, bombastisch bonkende bas en geschreeuw van frontman Joe Talbot. Het is duidelijk dat volgens deze bazen uit Bristol de beste vorm van protest vreugde is. De kleine Fuzzy Lop-tent knalt uit zijn voegen, terwijl beide gitaristen over het podium springen als twee geschrokken kikkers en een cover van Mariah Careys ‘All I want for Christmas is you’ inzetten (in juli bij 36 graden). Eén voor één vliegen de bandleden het publiek in.

Tijdens de track ‘Exeter’ is Mark Bowen zijn gitaar zat en hangt hem om de nek van een willekeurige dude in het publiek. Een dude die verrassend genoeg nog aardig meespeelt. Dat geeft de gitarist de ruimte om vervolgens met de bekkens van de drum als op hol geslagen speelgoedaapje over het podium te razen. De publieksgitarist krijgt op het einde een knuffel van Talbot. “You’re like Dave Grohl, such a fucking wanker”, aldus zijn bandleden – want het blijft natuurlijk punk. Desalniettemin verbindt Idles plezier, begrip en liefde. En dat is wat mij betreft net zo hard punk.

2. Foo Fighters, Reading 2012

Idles mocht dan niet zo fan zijn van Mister Grohl, deze mening werd niet gedeeld door de festivalgangers van het Britse Reading en ondergetekende. Wat een held! Hun laatste show van een jaar lange tour, dus fans, zowel diehard als casual, hadden een jaar om het topalbum ‘Wasting Light’ helemaal uit hun hoofd te leren. De bandleden wisten hoe ze een perfecte setlist met hun laatste tracks en oud materiaal moesten spelen. Bovendien markeerde die dag het 20-jarig jubileum van de legendarische Nirvana-gig op hetzelfde festival. Was er een meer perfecte hommage aan Nirvana's drummer dan zijn nieuwe band 2,5 uur op het podium te laten rock ‘n rollen in het bijzijn van 90.000 mensen (en zijn moeder)?

Direct vanaf de openingstrack ‘White Limo’ zong het publiek uit volle borst elk woord naar Dave terug. Een mooi eerbetoon aan de frontman, die het niet kon laten af en toe een traantje weg te pinken. En er een schepje bovenop deed toen de menigte ‘Happy Birthday’ inzette voor de jarige moeder van Dave - zoals ook al in '92 gebeurde met Nirvana. Het grootste en beste nummer uit het arsenaal van de band, ‘Everlong’, bracht de show ten einde en sloot het weekend op een explosieve en ontroerende manier af. De band speelde een show voor de fans, en het was perfect!

1. Queens of the Stone Age, Lowlands 2010

De nummer één moet wel plaatsvinden op de true MVP van de Nederlandse festivals. Hoewel gitaarmuziek de laatste jaren niet meer zo veel vertegenwoordigd is op Lowlands, knalde het deze avond van de polder all the way tot de woestijn van California en terug. Het zijn Josh Home en zijn Queens met hun destructive groove! Dansbaar, retestrak en altijd rock ‘n roll. Schudden met die heupjes terwijl je headbangt. Het zweet van de menigte condenseert op het plafond van een bloedhete Alphatent en komt als regendruppels naar beneden.

Alles lijkt te kunnen die avond en Homme moedigt het alleen maar aan met zijn “Cut yourself lose”. De beste man is zichzelf de afgelopen jaren flink tegengekomen, maar dit zat in augustus 2010 in zijn beruchte ‘Fuck All’-periode. Het was alsof hij nog één keer het ‘oude’ QOTSA wilde laten horen. Broeierige, fuzzy, bezeten en agressieve stonerrock, voordat ze de weg insloegen naar de latere plaat ‘Like Clockwork’. Vier jaar later zag ik ze weer in dezelfde tent, maar dit had bij lange na niet hetzelfde effect. Lowlands 2010 was vet! Alsof de hele Alpha opeens in een Robert Rodriquez film was beland. De beste show van het weekend met Josh Homme als de King of the Lowlands!